V zhizni dal raspahnuv
mne nastezh,
Tyi yavilas
vesnyi krasivey,
Ptitsyi v nebe
schebechut: "Nastya!",
Travyi vtoryat:
"Anastasiya!"
Schastliv ya,
pokorennyiy vlastyu
Etih glaz
vasilkovo-sinih,
Gubyi s nezhnostyu
shepchut: "Nastya!",
Serdtse vtorit:
"Anastasiya..."
Ya hochu, chtob eta pesnya,
Eta pesnya ne konchalas
I, ee uslyishav,
tyi sprosila:
"Ne moe li imya
prozvuchalo?"
Eto mozhet
vo sne prisnitsya
I ostavit
svoy sled navechno,
Kak potok
zolotoy pshenitsyi
Tiho letsya
tebe na plechi.
Kazhdyiy sam
vyibiraet schaste,
Ob odnom byi
sudbu prosil ya:
Tyi otday mne
v nevestyi Nastyu,
Day mne v zhenyi
Anastasiyu.
Ya hochu, chtob eta pesnya,
Eta pesnya ne konchalas
I, ee uslyishav,
tyi sprosila:
"Ne moe li imya
prozvuchalo?"
Ya hochu, chtob eta pesnya,
Eta pesnya ne konchalas
I, ee uslyishav,
tyi sprosila:
"Ne moe li imya
prozvuchalo?" |
|
